O martının sesinde duyduğum şeydi aşk. Aşk mucizevi bir yağmur damlasıydı bazen gözden akan… iki kişiden birinin ölmesiydi, birinin yaşaması. Birinin hayata devam etmesi, birinin yaşlanması. Ölmekti aşk, öldürmekti. Güvenirken kaybetmekti. Herkesin bildiği gibi basitti aslında, aşk her zaman tek kişilikti; biri ya sevecekti ya da sevilecekti. Herkes birinde bir iz bırakabilirdi ama aşkın ki silinmeyecekti. Kimse inanmadı, zamanın aşkı sildiği sanıldı; unutmaya ilaç olduğu, ama kimsenin görülmedi daha o büyük aşkı unuttuğu…
bayıldım....
YanıtlaSil