?

İçten içe seni mi bekliyorum ben? Her gün itiraf ediyorum önce, ardından inkârlarım başlıyor. Hayat her gün yeniden başlıyor, ben her gün yeniden başlıyorum… yeniden görüyorum seni rüyamda, yeniden bulamıyorum yanımda, yeniden aşık oluyor ve yeniden ağlıyorum… yeniden yeniden sürekli yenileniyor acılarım. Eskiyen hiçbir şey yok. Zaman eskitmiyor, dindirmiyor, geçirmiyor. Açıkçası zaman hiçbir işe yaramıyor… her müzikte duygularım, her duygulandığım da adın yoğunlaşıyor. Unutkanım ben aslında, 1 dk öncesini unuturken, yaşadığımı unuturken, nasıl oluyor da seni bir an bile unutmuyorum… şaşmak gerek! Karşımda duruyorsun, bekliyorum, sadece birkez adım atmanı… ama sen hiç gelmiyorsun. Beklide sevmiyorsun… ben bu ihtimali hiç göz önünde bulundurmuyorum. Aklıma gelmiyor değil ama geçiştiriyorum. Ya gerçekse? İşte burada tıkanıyorum, tam burada cümleler boğazımda bir yumruk oluşturuyor, sıkıyorum dişlerimi ve gözyaşlarımı akıtmamak için derin nefes alıyorum… öyle geçip gidiyor o an. Filmi başa sarıyorum, ve tekrar yaşıyorum bu anları… ben seni her gün yeniden, ilk gün ki gibi seviyorum…